Goedendag,
ik ben Wouter en nu 47 jaar jong. Het zeilen is mij van jongs af aan met de paplepel ingegoten en ik heb er altijd erg van genoten. het begon met een piraatje bij mijn vaders boot, de Onrust (een Brabant, een 31 ft Buchanan ontwerp) die mijn vader zelf heeft afgebowud toen wij klein waren.
Van de Westeinderplassen ging het naar het IJsselmeer en de Waddenzee, en vervolgens de Noordzee over naar Engeland, Frankrijk en later Schotland, Noorwegen, Zweden en Finland.
Maar je bent jong en je wilt wat dus ergens halverwege de twintig begin ik in mijn hoofd te krijgen dat die wereld toch een keer rondgevaren moest worden anders dan voor mijn beroep (ik ben 12 jaar lang marineofficier geweest, scheepswerktuigkundige), en daar moest toch wat meer schip voor komen. Op mijn 28e heb ik het contract voor de stalen romp van de Callista getekend (een 43 ft Koopmans ontwerp) en toen ik daarna Brigitte tegenkwam hebben we het schip samen vanaf de kale stalen romp geheel afgebouwd in een dikke twee jaar naast onze beide banen. Hij is gebouwd en ingericht om zowel de tropen te kunnen bevaren als om naar Antarctica te gaan, dus stevig en zwaar geisoleerd.
Na de bouw  zijn de kinderen gekomen en achteraf was dat een erg goede volgorde.
Tussen 1996 en 1999 zijn we met de kinderen in drie jaar rond de wereld gevaren (zie ook de diverse artikelen bij Publications op deze website) en dat beviel erg goed.
Mijn (en ons) motto is: "je krijgt alleen spijt van de dingen die je niet gedaan hebt in je leven...." (met dank aan wijlen mijn wijze oom Frits).

Na het Gymnasium heb ik de KIM (Koninklijk Instituut voor de Marine) doorlopen, en vervolgens ben ik aan de TUDelft afgestudeerd (Werktuigbouwkunde plus een groot gedeelte (Elektrotechniek). De marine heb ik verlaten toen de Berlijnse Muur viel (kwam toevallig zo uit) en daarna heb ik ruim 4 jaar bij Van Rietschoten en Houwens (het latere Imtech) gewerkt, vervolgens bij Holec in Ridderkerk waar ik na de wereldreis weer terugkwam.
De laatste bijna 7 jaar heb ik bij Imtech Marine & Offshore gewerkt met veel plezier, wie weet wat volgend jaar gaat brengen.

Het overlijden van mijn oudste broer eind 2005 en een aantal dingen die daarna zijn gebeurd heeft met met twee poten op de grond gezet zoals dat heet, en toen via Brigitte haar werk de mogelijkheid kwam om nog een keer een jaar sabbatical te nemen hebben we besloten dat toch maar te doen, we leven maar eenmaal tenslotte.